Een grappig maar ook ontroerend verhaal over een videotheekeigenaar die plotseling een held wordt.
De videotheekeigenaar Michael Hartung leidt en weinig betekenisvol leven en kabbelt wat voort als hij op een dag bezoek krijgt van journalist Alexander Landmann. Deze journalist heeft ontdekt dat Hartung in 1983 als seinwachter verantwoordelijk moet zijn geweest voor een spectaculaire massavlucht uit de DDR waarbij 127 mensen via station Friedrichstrasse in het westen terecht zijn gekomen. Eerst bagatelliseert Hartung het verhaal nog een beetje maar als Landmann hem een mooi bedrag aanbied gaat hij mee in het verhaal. Helaas blaast het verhaal zich vreselijk op en wordt Hartung een ware held die verstrikt raakt in de leugen.
De schrijver hanteert een vlotte en grappige schrijfstijl waarbij tussen de regels door de tegenstrijdigheden van de DDR, waar nog steeds veel over gesproken wordt, de aandacht krijgen. Een aantal hoofdpersonen in het boek komen uit Oost-Duitsland en hebben het helemaal niet zo slecht gehad als werd beweerd.
De hoofdpersonages worden echt prachtig neergezet. De held Hartung die eigenlijk maar zijn dagen slijt in een videotheek waar geen mens meer komt. Hij lijkt wat triest maar berust toch ook in zijn situatie. En dan de journalist Landmann die graag goedkeuring wil en een primeur als baan bij zijn krant. De dialogen tussen hen zijn grappig en maken het een vermakelijk boek.
Uiteindelijk valt het “held zijn” en de leugen volhouden Hartung zwaar. Pas aan het eind van het boek kom je er achter of hij de held van zijn verhaal zal blijven of dat hij toch kiest voor de waarheid.
Titel: De held van station Friedrichstrasse
Auteur: Maxim Leo
Uitgever: awbruna
Aantal pagina’s: 249
